"L'engravement", een boek geschreven door Eva Kavian

Er wordt aangenomen dat alleen walvissen dik worden als ze op een kust stranden, vanwege de stress die de moderne wereld op hun navigatie- en communicatiesystemen legt.
Mensen zijn ook het slachtoffer van een soortgelijk fenomeen. Ze bevinden zich in een psychiatrisch ziekenhuis, waar hun familie hen met wisselende frequentie bezoekt. Hun stemmen zijn onhoorbaar geworden, bedekt door die van het medisch personeel. Hier worden ze hersteld in hun ondraaglijke naaktheid, deze stemmen die zich vermengen en toch van elkaar te onderscheiden zijn, mits men er met dezelfde aandacht naar luistert als naar het boek.

In deze tekst staat een steeg centraal: een steeg waar familie en vrienden komen en gaan om patiënten in een psychiatrisch ziekenhuis te bezoeken. Aan het einde van deze steeg bevinden zich deze patiënten, jonge mensen die decompenseren, als gestrande walvissen, verloren in het lawaai van de wereld. Hoewel deze families geconfronteerd worden met hun eigen pijn, hun eigen moeilijkheden, vormen ze allemaal een geheel, een verenigde groep, een "kudde", zo lezen we. In dit steegje vol twijfels en misverstanden, het toneel van een verhaal tussen hoop en berusting, tekenen het komen en gaan van ieder van hen, als een slingerbeweging, een eigen ritme af.
Bij het lezen van deze roman, geschreven in de tweede persoon, komen en gaan we in deze steeg, waarbij we het komen en gaan volgen van degenen die ons tijdens hun bezoeken belangrijke informatie geven over de geschiedenis van de geïnterneerde patiënten. We worden geconfronteerd met verschillende gezichtspunten en een opeenvolging van krachtige scènes die de maat aangeven van de eenzaamheid waarin ieder zich dagelijks bevindt.
De taal schommelt tussen een poëzie die eigen is aan de uitdrukking van gevoelens en pijn, en een oraliteit die een effect van nabijheid, van intimiteit met de verschillende personages genereert. Er ontstaat een vertrouwdheid en naarmate de tekst vordert, worden we gevoelig voor de veranderingen die we bij hen kunnen waarnemen.

extract 

"Je ontdekt, na twee maanden, dat je deel uitmaakte van deze horde. Je weet nu dat andere ouders, net als jij, klaar zijn met geluk. Ze lopen in de sneeuw. Ze gaan hun drama bezoeken.

Zelfs het wildste paard wordt niet zo behandeld om getraind te worden. Want daar gaat het om. We hebben je dochter getraind. Je bezeert je, we isoleren je. Je bent geagiteerd, we binden je vast, je schreeuwt, we luisteren niet naar je. Heb je het nog niet begrepen? We neuroleptiseren je."

BIOGRAFIE VAN DE SCHRIJVER

Eva Kavian werd in 1964 in België geboren en geeft sinds 1985 schrijfworkshops. Na enkele jaren werken in een psychiatrisch ziekenhuis, een psychoanalytische opleiding en een training in het begeleiden van schrijfworkshops, richtte ze de vereniging Aganippé op, waar ze creatieve schrijfworkshops en trainingen voor begeleiders van schrijfworkshops verzorgt. Als medeoprichter van het Kalame-netwerk werkt ze actief aan de professionalisering van het werk van begeleiders van schrijfateliers. Ze is auteur van romans, gedichten, korte verhalen en essays. De Académie des Lettres kende haar in 2004 de prijs Horlait-Dapsens toe voor haar literaire werk en haar werk in de sector van de schrijfworkshops. In 2006 ontving ze de Marcel Thiry-prijs voor haar roman Le Rôle de Bart en verschillende prijzen in de jeugdliteratuur.

BESCHRIJVENDE INFORMATIE

• Auteur: Eva Kavian
• Uitgever: La contre allée; 1e druk (6 mei 2022)
• Taal: Frans
• Broché: 192 pagina's
• ISBN-10 ‏ : ‎ 2376650348
• ISBN-13 ‏ : ‎ 978-2376650348